Ýnsan yüreði kýrýlgandýr, ben gibi, dayanamaz çabuk kýrýlýr, tuzbuz oluþcasýna yer darbeyi, bir anda çökertilir, karanlýðýn ortasýnda iþi bitirilen yosma gibi býrakýlýr, kaldýrýp baþýný yýldýzlara bakar "Yoruldum ulan" der kalýr orada...
Hele ki kadýn, kýrýlganlýðýn zirvesini yaþar, kimi zaman ses bile vermez, içine atar, ölümcül bir suskudur bu, kendi kendini yer bitir...
Bazen de, darmadaðýnýk, kýrýk dökük sözcüklerdir söylediði, "Ýnce" hastalýða yakalanmýþ gibi, kuru öksürükle karýþýk, anlamsýz aðlamaya bulaþarak konuþur...
Kadýn, kendi kendini dinlememek için, derininde derinlerine atmamak, yürekte tutmamak, kendi içinde katlanmak için konuþur.
Yaþamýn tüm güzelliðine, aþkýn doyumsuzluðuna, sevgiye küsür kadýn çoðu kez.
Oysa gülüm, suç, sevgide deðildir, basiretsizce debelenen, debelendikçe dibe doðru yol alan erkeklerdedir...
Sarýp, sarmalamadýðý için üþüten, yýpratan, eskiten insanlardadýr suç! Atilla Yüceak Mart 2015 Araþtýrmacý Yazar -Þair
Sosyal Medyada Paylaşın:
yüceak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.