ONUN DA GÜNEŞİ

Karanlýk gecelerinde,
Hiç sabah olmayacakmýþ,
Gibi,gelir ya sana.
Ama bir bakarsýn ki,
Güneþ,yine doðar,pýrýl pýrýl.
Ve yine sabah olur,
Yine gün,bütün dertleriyle,
Çöker,kara bulut gibi üstüne.
Ve sonra aklýna gelir,
Bir nebze,serinler yüreðin.
Düþünürsün;
Onun da,Güneþ’i doðdu
Þimdi,saçlarýný okþuyor,
Güneþ’in ýþýltýlarý,
Ve penceresinin önünde kumrular,
Þimdi,Güneþ’e baþ kaldýrýyordur,
Ortancalarý.
Ýçini bir bahar serinliði alýr.
Onun,
Nefesini hissedersin saçlarýnda.
Bahar tomurcuklarý gibi,
Tomurcuklanýr,yeniden sevgisi.
Vurur kalbinin kýyýlarýna.
Düþünürsün;
Düþünde,beni gördü mü diye ?
Yüreðinden,
Bir beyaz,Güvercin uçar,
Gagasýnda,kýrmýzý bir gonca ile.
Güne bakan çiçekleri açar içinde.
Bir sürü hayaller,yakaný tutar.
Kalbiyle,kalbinin arasýnda,
Çýlgýn fýrtýnalar kopar.
Sonra,
Sevda türküleri düþer aklýna,
Baharýn,bu Nisan sabahýnda,
Köroðlu,Karaca oðlan kývamýnda.
Tuðal KÖSEMEN
Sosyal Medyada Paylaşın: