KADININ ADI YOK ( ADI NALANDI )
KADININ ADI YOK ( ADI NALANDI )
Bu bir masal aslýnda, ne hikaye ne roman
Nüfusta kadýn adý konmadan unutuldu.
Dokuz ay on gün sonra kýz doðdu: adý Nalan
Ýstemedi babasý, kütüklerden kovuldu.
Ýstenmeyen kýz evlat tek Nalan da deðildi
Daha gencecik fidan, boyun büktü eðildi!
Varmadan ondördüne köle gibi satýldý,
’’Kýz evlat istemem ben’’ denip evden atýldý!
Kimse kader demesin...! Baþlamýþtý çilesi
Kýrk yaþýnda bir beye olunca birden gelin.
Durmadan vuruyordu kahpe felek sillesi
Önüne geçemedi, onu savuran yelin.
Yoktu halden anlayan bir de baþta kaynana
Durmuyordu hiç dili, Nalan dedikçe: ’’Ana’’
Söz hakký dersen yoktu, konuþmasý yasaktý
Bir kez yüzü gülmedi gözden gözyaþý aktý
Tam on altý yaþýnda, Nalan hamile kaldý
Çocukluk yaþamadý, nasýl bakardý bebek?
Bakmak sorun deðildi, birden hüsrana daldý
Eri; er istiyordu, ya doðmazsa bu erkek!
Eðer kýz doðurursa, son bulmazdý kabuslar
Ayný kaderi çeker, bitmezdi bu hususlar.
Çile makinesine sardý bir bir günleri
Erkek olmalý dedi; hatýrlayýp dünleri!
Nalan’ýn bu dileði, neyse ki kabul oldu
Aslan parçasý gibi erkek çoçuk doðurdu.
Sanmayýn ki Nalanýn çile sandýðý doldu
Istýrap hiç biter mi, yoðruldukça yoðurdu.
Bebesi üç aylýkken kocadan yedi dayak
Patladý yüzü gözü, ne kol kaldý ne bacak!
Kocasý kalmýþ iþsiz bundanmýþ dövmesi de
Koymayýp ana, baba durmadan sövmesi de!
Bir gün bu ýstýraba Nalan dayanamadý
Aldý üç beþ giysiyi ansýzýn çýktý yola.
Artýk anlar gibiydi, kadýnýn yoktu adý!
Oðlunun hasretini, taþ edip bastý sola.
Baba evi istemez, oraya gidemezdi,
Koca evinde dayak tahammül edemezdi.
Günlerce aç gezindi sokaklarda yatarak,
Günleri geçiyordu derdine dert katarak!
Bir kez sevgi görmedi ne baba ne eþinden,
Suçu; önce kýz doðup sonra kadýn olmaktý.
Talihsizlik durmadan takip etti peþinden,
Sildi kadýn adýný; artýk sonu solmaktý!
Bir gün bir sokak baþý düþtü birden ellere,
Nalan ’’Maksim Pavyon’da’’ adý dilden dillere!
Babasý ve kocasý; ’’gitti namus’’ deyince,
Adana’ ya kor yaðdý, alevden ince ince!
Bir oldu iki erkek: ’’Nalan’ý paklar ölüm’’
Ýnfazýný kestiler, birden kararý verip!
Nalan zaten ölmüþtü fark eder miydi zulüm?
El ele verip birden, Nalan’ý yere serip!
Sanki bir can deðildi, baba attý ilk taþý,
Kocasýnýn gözünde bir kaç damla gözyaþý.
Töre denip adýna aklanmýþtý namuslar,
Kadýnýn adý yoktu, haykýrdý bütün suslar!
//
’’Vurun kahpeye’’ dendi, taþ üstüne taþ yaðdý,
Adana tam üç sene, bu vahþetle anýldý.
//
ELÝF KESKÝN KARABULUT.../ ÞÝÝRLERÝN ÞAÝRÝ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ŞİİRLERİN ŞAİRİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.