Bir hikâye/idik biz hep

körüklü trenler geçerken düz ovlarda
bir umut olurdu hep gönüllerde
kavuþma hayalleri olurdu daima
bir yerde,birileri için
bakýþlarý kirlenmemiþ çocuklar sevinirdi
ter temiz yüreklerle
her görünen tren bir kavuþma hikâyesine munasýrdý
her geçtiðinde

(bizim gibi)

aslýnda bir hikâye/idik biz
bir türlü bitmeyen hep yarým kalan bir hikâye
gece gýdýklanýrken zifiriye
kayan her yýldýz’ýn topraða cimdiði gibi
acýklý ve can yakýcý bir hikâye

bir umut/tuk her defasýnda
yaðmur damlasýna muhtaç toprak gibi
kanarken dilimiz,damaðýmýz sessizliðe
sözlerin fakirliði arasýnda
yok olup giden kelimeler gibiydik

bir özlem/dik daima
susarken kendimize susuz çöller misali
baðrýmýzdaki hasret,kum taneleri gibi
amansýz fýrtýnalar estirirdi
hep nil’i düþlerdik üzerimizden geçsin
söndürsün içimizdeki amansýz yangýný diye

bir hikâye/idik daima þam ile halep gibi
arþýnlarla bir birimize baðlanmak istenen
kara ve beyaz gibi aramýzda fark olan
memu ile zin gibi ölmüþ bir cenazeyi
diriltmeye çalýþýlan
bir þehir efsanesi gibi hep dillerde kalan

hep bir hikâye olarak kalacaðýz aslýnda
hiç bir zaman farkýna varmadan
kader tarafýnda
ayrý sayfalara yazýlan
döðarken anlýna ayrýlýk kazýlan
leyal ile mecnun gibi hiç kavuþmayan


Mehmet Kýlýçel
Sosyal Medyada Paylaşın: