Dünyaya

Kalemle, deftere yazmayla tükenmiyor içimdekiler,
off çekmeyle nefesim çoðalmýyor,
insanlarýn arasýna karýþmak,
insan insanýn yarasýna derman demek,
içimdeki boþluðu doldurmuyor.
memleketimdeyim, gurbette gibi.
dünyadayým, arafta gibi.
özlemek içimde destan yazdý....
Hüzün eriyen bir mum,
ne bitmek biliyor,ne ýþýklar þaçýyor.
evvelden sevmenin hertürünü bilen kalbim,
þimdi uzaklardan bakýyor...

dünya alem yaþýyor,
yada yaþadýðýný sanýyor.
bende o hisde öleli yýl oldu...

gece gece aðlayan kalbime acýyan gözlerimle, aðlýyorum.
canýmýn sýkýntýsý dünyaya sýðmýyor.

ne kalbimden bir ses geliyor,
ne kalbime bir yerlerden bir ses deðiyor...
yüreðim kömür karasý,
yüreðim köz köz olmuþ,
ne aradýðýný bilmeden,
garip bir kul gibi çýrpýnýyor.
yürek kuþum ha öldü ha ölecek...
dünya aðýr geliyor,yük geliyor.
ölüm gecenin kapýsýný aralamýþ gözlerini süzüyor.

uzaklardan bakan birçift gözüm dünyaya...brn

Sosyal Medyada Paylaşın: