Þu Ýstanbul kalabalýklýðý yüzünde, Bir mihenk taþý gözlerin. Ve yüzüne sinmiþ hüznün, Bir öðle arasý, Selimiye telaþý..
Saçlarýn katran karasý, Sarsana yaralarýmý. "Çay demi" sesin, Kim bilir ? Hangi limanýn vaveylasý.
Kokun diyorum, Belki, Yatalak rüzgarlarý. Boðazým da, Steril olmayan, Ölüm sevdasý.
Susadým;
Vuslattaki hasret, Ay’ýn yansýmasý, Korkma ! hýzla geçeceðiz bu virajlý yollarý, Güneþ batýyor olacak arkamýzdan, Göremeyeceksin uçurumlarýmý.
Geceye, Yýldýzlar meze, Hafýzamda sarhoþ balýklarým, Haramsýn. Ve kavuþmak... yoksa, Hiçbir kitapta, Göçmen kuþ olayým, Bu antik kenti, Yalnýzlýðý(m)da... Sosyal Medyada Paylaşın:
NurKnylı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.