Ýstanbul dedim Hüzün þehri bura Kaldýramazsýn aðýr gelir sana Ben Ýstanbul gibiyim Hüzün kokar bedenim Ýsteme artýk beni Çoktan atmýþ seni dumaný tüten gemilerim... Ben Ýstanbul gibiyim Arama ismini Tozludur zihnim Hep ayný limanlar Hep ayný insanlar Aslýnda koca bir yalanlar Ben Ýstanbul gibiyim Kalbime kurulmuþ evlerim Tek gidiþlik adresim Arama yine de kaybolur ellerin Þimdilik bende kaldý ceplerin... Biliyorum elinde bir sigara Düþünüyorsun ne olacak halim ? Geç bunlarý sevgilim Hayat bu zalim ! Ben Ýstanbul gibiyim Çoktur gelenim ,gidenim Arama ismini Bir kereliktir belleðim Aðladýðýnda akan göz yaþlarý Ýþte odur benim denizim Ben Ýstanbul gibiyim Denizimi kirletir üstümden geçen gemilerin Hani diyordun ya farzet ki öldüm Hatýrlamýyorum ki Çünkü ben Ýstanbul gibiyim Çoktur yaþayýp da ölenim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
NurKnylı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.