Özlüyorum garip bir þekilde; Evimin önüne her akþam uðrayan aç martýlar gibiyim... Denizin aç býraktýðý,kýþ mevsiminin hoyratlýðýna maruz kalmýþ o güzel martýlar gibi. Sanki acý acý baðýrýyorlar,beni,katýlaþmýþ kalbimi veresim geliyor onlara,hani parçalatasým. Her sabah uyandýðýmda ,bu þehir bana sanki bir pencere, Sanki o pencerenin önünden geçecek,bu þehri anlamlandýracaksýn. Ýþyerinde odama bir menekþe aldým, Her gün onunla konuþur oldum dostane,o da sanki beni anlar oldu. Sen yoksun,kaybolup boþluklardan geri çýkýyorum hýzlýca. Öyle hýzlý,öyle koþturmalý ki artýk herþey; Zaman böyle daha çabuk,daha da az acý verir oldu. Seven kalbim kanayarak aðlýyor bazen Ýçime içime baðýrarak,isyan ederek,bazen gözlerime kadar taþýyor... Yoruldum. Býktým. Özledim. Yasaðý,yanlýþý,benim olmayaný seviyorum. Gözdikmek deðilki bu,uzaktan sessizce sevmek... Sözgeçmeyen yüreðimle,dilimin ucundaki isminle, Sevmekten deðilde senden vazgeçiþlerimle... Alýþýlmýþlýklarla,þarkýlarla,içime býraktýðýn sancýlarla; Seni seviyorum. Hayatýna dokunmayacaðým güzel sevgili; Unutmadan býraktýðýn yerde,nöbette sadece bekleyeceðim....
D.Karadað
Sosyal Medyada Paylaşın:
Duru Kabre Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.