SAVAŞ'IN ÇOCUKLARI

Mutsuz þimdilerde,
Mutsuz ve yorgun,yarýnsýz,
Bazý yerlerde,savaþýn çocuklarý.
Gülüþleri donmuþ,yüzlerinde.
Oyuncaklar,sarý mavi balonlar yerine,
Silah ve ölüm aletleri var,
Kirli,paslý ve nasýrlý,
Küçücük,günahsýz ellerinde.
Ölüm,pusuda onlar için köþelerde.
Avurtlarý çökmüþ,
Gözlerinin feri kaçmýþ.
Çektim bir kenara,sordum.
Hatýrlamýyor,kaç gündür,
Susuz ve aç’mýþ.
Mutsuz diyarlarýn,
Mutsuz çocuklarý.
Kýr çiçekleri,gül fidanlarý.
Çekildim bir kenara,
Düþündüm olanlarý.
Düþündüm bu savaþlarý,
Çocuklara,acýmadan çýkaranlarý.
Ve bu çocuklarý,mutsuz býrakanlarý.
Yok iþte...yok bu çocuklarýn yarýnlarý.
Baþka diyarlarda,oyun parklarýnda,
Karýnlarý tok,sýrtlarý pek,
Oyunlar oynarken akranlarý,
Çoktan unutmuþlar,Neþ’eyi,gülmeyi,
Çocuk gibi,çocukcasýna aðlamayý.
Mutsuz diyarlarýn,
Mutsuz çocuklarý.
Kiraz çiçekleri,Zeytin fidanlarý.
Acý ve bakýr çalýðý,keskin,
Hüzün var yüzlerinde.
"Þimdi varým"
"Ama yarýný bilmiyorum"dercesine,
Mutsuz diyarlarýn,
Mutsuz çocuklarý.
Lotüs çiçekleri,karanfil fideleri.
Onlarýn da,haklarý,
Oyunlar oynamak,düþüp yaralanmak,
Tadýný çýkararak,
Çocukça gülmek,çocukça aðlamak.
Tanrým...bu savaþlarý
Nasýl...ne zaman ?
Kim durduracak.
Ve bu çocuklarý felaketlerden,
Kimler...nasýl kurtaracak ?
Tuðal KÖSEMEN
Sosyal Medyada Paylaşın: