Yüreðimi burkan iç sýzýmda,
Sensizliðin harýnda,
Kendimi sardýðým kollarýmda,
Bükülü kaldým.
Duygularýn girdabýnda,
Yokluðunun zifirinde,
Umutsuzluðun doruðunda,
Asýlý kaldým.
Elimdeki resmine,
Dilindeki sözlere,
Gittiðin o yollara,
Baktým kaldým.
Gitme diyememekten,
Gözyaþýmla yatmaktan,
Yumruðumu sýkmaktan,
Çaresiz kaldým.
Mecnun’un Leyla’sýna
Kerem’in Aslý’sýna
Tahir’in Zühre’sine
Hayran mý kaldýn?
SERAP ÖZALTUN