Düþünce içime, bir kuru heves.
Sessizce aðlarým, yaþ belli deðil.
Dilim mühürlenir, ses vermez nefes.
Kalbimi kuþatan, eþ belli deðil.
Saða sola bakar durur gözlerim.
Hece hece susar,küser sözlerim.
Ýçin için aðlar, yanar sýzlarým.
Yanýp kavrulduðum, peþ belli deðil.
Baþýboþ dolanýr dururum, neden ?
Günlerce yürürüm onu görmeden.
Hangi yere varsam, haber vermeden.
Zifiri karanlýk, loþ belli deðil.
Iskalayýp geçtim, aþký ikidir.
Yüreðim kahrýndan hasret öðütür.
Geldik, gideceðiz. Ölüm bakidir.
Ne bahar, ne de yaz, kýþ belli deðil.
Gündüzden geceye, düþen gölgeyim.
Kaynayýp köpüren coþan dalgayým.
Söyle Birisi’ ne acep ben neyim.
Hayal mi gerçek mi, düþ belli deðil.
Zekeriya Duman
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.