YOK

Aslýnda ben kimim,ben neyim hiç bilmiyorum.
Bu bilinmezlik beni daha da zorluyor.
Hiç düþünmediðim þeyleri düþünmeme,hiç yapmadýðým þeyleri yapmama,hiç ulaþmadýðým yerlere ulaþmama zorluyor.
Kaným öyle aðýr aðýr akýyor ki damarlarýmda,yýrtasým geliyor bedenimi,parçalayasým geliyor derimi.
Öyle bir fýþkýrmalý ki dýþarý kaným,öyle bir akmalý ki boðmalý beni,kurtarmalý günahlarýmdan.
Çaresizlik nedir bilir misiniz?Çaresizlik,çareyi bilip de onu kullanamamaktýr,ona ulaþýp da ondan yararlanamamaktýr.
Kül olmak geliyor içimden,savrulmak ve bir daha biraraya gelememek.
Zindanlar benim isyanlarýmla,benim günahlarýmla,benim varlýðýmla dolmalý.
Masum insanlarýn canýyla deðil.
Çýldýrmamak için kendimi ne kadar zorluyorum,bilemez kimse.
Gece baþýmý yastýðýma koyduðumda cennet bahçelerini düþünüyorum.
Ama gözlerimi hErGüN yerini bilmediðim bir mezarlýkta açýyorum.
Bu nasýl bir duygudur bilir misiniz?
Güzel ve sonu düþünülmeden yaþanan her an için kaç kere ruhumu terk etmek istedi bedenim bilir misiniz?
Bu varlýkta bu yokluðu yaþamak ne kadar da aðýr,ne kadar da acý!
Allahým aklýma sahip ol çýldýracaðým.
Ýnandýðým her þeyi birer birer sorgulayacaðýmý bilemezdim.
Bilemezdim ki bu hiçbir iþe yaramaz varlýðým böyle ketum olacak,böyle yoldan çýkacak.
Uðruna yaþadýðým amacýmý daha düne kadar biliyordum,onun için sabrediyordum.
Ama bugün hatýrlamýyorum ki amacýmý ve bu beni yaþamak için herhangi bir bahane bulmaya itmiyor.
Allahým aðzýmdan çýkan kelimelerin anlamýný biliyorum.
Bunlar,ölüm istekleri.
Bunlar,ölüm çaðrýlarý.
Ben ne yapýyorum,neden böyle yapýyorum?
Bilmek dahi istemiyorum ama bilmezsem,anlamazsam kaybedeceðim bunu biliyorum.
Kimseye bunlardan bahsedemem,delirdiðimi,kafayý yediðimi düþünürler.
Ama kimse þu an umrumda deðil ki.
Þu an hiçkimseyi umursamýyorum ki.
Ben þu an varlýkla yokluk,cennet ile cehennem,iyi ile kötü,yaþam ve ölüm arasýnda Araftayým.
Þu an kaderimi belirleyecek çok ince bir ipin üstündeyim.
Ýleriye gidemem ama geri de dönemem.
Ben þu anki benle her ikisini de yapamam.
Deðiþmem lazým yoksa kurtulamam.
Ama zaten deðiþtim ki ben ve korka korka,üzüle üzüle itiraf ediyorum ki bu deðiþimden piþman deðil nefsim.
Piþman deðil ruhum acý çekmekten,piþman deðil umursamaz olmaktan.
Ama bir diðer yaným da çok piþman ve alev almýþ yanýyor.
Ne yapmalýyým ben ne yapmalýyým?
Lanet olsun! Ben þimdi ne yapmalýyým.
Ýsyanýmýn beni ateþe götürüþünü aðlaya aðlaya izliyorum þu an.
Sýnýrý aþmanýn bedelini ödüyorum þu an.
Ama Þeytan da deðilim ya
O yüzden affýna sýðýnýyorum bir kez daha göremeyip de herþeyimden çok inanýp,sevdiðim varlýðýn.
Affýna sýðýnýyorum.
Ellerimi açtým,hiddetinden ciðerimi parçalamak isteyen yýldýrýmlarýn altýnda beni günahlarýmdan arýndýran yaðmurlara teslim oldum.
Yaðmurlar da beni temizleyemezse diye gözyaþlarýmdan topraða pýnarlar kurdum.
Piþmanlýðýmý anlatan pýnarlar.
Biliyorum ki bu piþmanlýk beni affettirecektir.
Ve belki de affolundum.
Ýþte þimdi ben boþ bir sayfa gibiyim.
Adým yok,ailem yok,günahlarým yok,sevaplarým yok,hayallerim yok,dostlarým,düþlerim,planlarým yok.
Hiçbirþeyim yok
Amacým yok
Ben yokum!

MEHMET EMÝN ÞAHÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: