Kalemim kýrýk yüreqimde bir sûkut kalbim sana emanet sýký tut ...Aklým firarda gozlerimde bir hasret hüzün: Düþünüyorum seni , yine çaresizim... O kadar kalabalýk ki bu þehir ama bir sen yoksun . Gölqelerim bile peþimden qelmez oldu; uçurumlar kenarýndayým adýmlarým sayýklýyor, hýçkýrýklarýmsa boqazým da düqümlenmiþ sensizlik aqýr qeliyor bu bedene rotasýný kaybetmiþ bir qemi qibi savruluyorum dört bir yana. Elini tutsam benimle birlikte qelirmisin... Alacakaranlýk da yolumu aydýnlatacak fenerim olurmusun ; ama bak etrafýna herkes bu aný canlandýrýrken : bana sadece hayal kurmak kalýyor : sen kararýný vermekdikce yýldýzlar yerinde durmaz oldu, bulutlar feryat içinde qelmediðin qünler daðlar üzerime yürüdü , benden hesap sordu neden yoksunuz diye ! park köþelerinde anlatýrdýk aþkýmýzý ... Çöpcüler yanlýþlýkla aþkýmýzý da silmiþ süpürmüþler , bilmiyorum , bana sadece hayatý izlemek kalýyor . Anlatýyorum yazýyorum ; ama belki halimi qörüp anlarsýn diye... yine yalnýzým artýk.... Sensiz Geçen Bu Sevqililer Gününde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ramazan Yıldırım 1992 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.