Ýki aþýk park köþesinde otururlar Ve göz göze uzun uzun bakarlar O sýrada sevdiði yârine der ki Deseler ki sevdiðin için iki þeyden vazgeçeceksin: Biri gözler , diðeri ise Gönül’den . Yâri hiç tereddüt etmeden gönlüm der... Sevdiði derki gözler deðil de niçin gönlündür... Yâri benim gönlüm zaten bende deðil ki ! Vazgeçsem ne olacak ki o gönlüme sahip çýkar . Sevdiði hafifçe Gülümser , yâri der ki : Ya sen yârin uðruna hangisini göze alýrsýn. Sevdiði tabiki der ilk önce gözlerimi ... Yâri þaþýrýr ; niçin der , Sevdiði derki ; bende gönlümden vazgeçmiþ olsam . Hem senden ,hemde kendimden vazgeçmiþ olurdum demiþ. Ama gözlerimden vazgeçersem ,Senin o bakýp doyamadýðým güzel gözlerine , hasret kalacaðým . Ama ; þunu unutma ki , Senin bu tertemiz sevdaný gönlümde , sonsuzluða kadar yaþayacaðým . Yâri baþýný Sevdiðinin omzuna yaslar, Ve sevdiði yârin saçlarýný hafifçe okþar ... Ýki aþýk gerçek aþký yaþadýklarýný anlarlar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ramazan Yıldırım 1992 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.