UĞRAMALAR - I

Paslý bir kuzey akþamýnda doðdum,
Küllenmiþ yolculuklar býrakarak ardýnda bir gebeliðin.
Laleler soðandaydý,
Eli kulaðýndaydý Bilâl’in.

Çýplaktým;
Pürüzsüz bir eski çað heykeli gibi.
Eylül’dü;
Toprak, yaprakla örtüyordu doðurgan yerlerini.
Beniyse,
Üstüme titreyen annemin elleri.

Tam, hüzne karþýlýk geliyordu adým,
Nüfus kayýtlarýna yazýldý yaþamak hevesi uðruna…
Yaþamak... Tüm umutlarýn hatrýna
Annemden geçerken, bir uðradým.

Sosyal Medyada Paylaşın: