KAĞIT BEYAZ İSTANBUL BEYAZ

Anasý renklerin,
Tertemiz düþüyor yerlere.
Tir tir üþüyen ellerde yumruk büyüklüðünde toplar.
Biri birinin sýrtýnda,diðeri diðerinin kafasýnda patlatýyor.
Gülücükler saçýlýyor etrafa,
Bir tutam sýcak nefesle birlikte.
-
Doluþmuþ savaþýn çocuklarý sokak aralarýna bir adam yapmýþ bembeyaz.
Bir adamda uzanmýþ otobüs duraðýna,ölüme yatar gibi,
Soðuk koynunda,kar düþünde...
Evindeki pazar kahvaltýsý geçiyor gözlerinden.
Çocuklarý,eþi ve mutluluk yüklü bir sýcaklýk.
-
Ayrýlýðý yeni tatmýþ bir çocuk,adamýþ kendini Ýstanbul’a,
Gezerken yalnýz ve yaralý kalbiyle þehrin ruhunda,
Sýcak bir çay içip ýsýtmak için içini,oturuyor kalabalýðýn içine yalnýz baþýna yine.
Düþünüyor sýcak Temmuz günlerini,kalbinin hýrsýzýyla,
Alýyor o da beyazdan nasibini.
-
Ve yine þiir düþüyor aklýma,
Her kýtada ayrý bir hayat sonu bana baðlanan.
Gözlemlerimde duyduðum acýlar ve mutluluklar eriyor sözcüklerimde,
Bir bir iþliyorum elmas misali kaðýda,
Kaðýt?..
Bakýyorum kaðýt beyaz,Ýstanbul beyaz...
Habib ORAK
Sosyal Medyada Paylaşın: