Amaçsýz yaþarken bir amaç uðruna yaþamayý öðreten sen. Hayallerin boþ,gerçeklerin tokat gibi yüzüme indiði zamanlarda yanýmda olan sen. Kalýnca yalnýzlýktan ve acýlardan bir bataklýðýn ortasýnda, Yardým elini uzatan yine sen!
Vururken kara tahtalara beyaz tebeþirleri, Karanlýðýn içindeyken bile umudun beyaz ýþýðýný aþýlayan sen. Dökülürken tebeþir tozlarý,bazý zamanlar hayallerimizin ve emeklerimizinde böyle döküleceðini öðreten yine sen! Yanlýþ yazýlan,yanlýþ yapýlan her þeyi silmeyi ve doðrusunun bize bir kaðýt bir kalem kalem kadar uzak olduðunu öðreten yine sen !..
Vefa denen kavrama ihanet ederken bile, Bir anne þefkatinin tabiatýnda affeden yine sen! Ve sen hocam; Hayatý,yaþamayý,hayali,umudu bana en iyi þekilde öðreten... Bana bir harf öðrettin, Kýrk yýl kölen olmaya hazýrým ben... Habib ORAK
Özlediðim ve bana hiç bir zaman annemin yokluðunu aratmayan hocama ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
habib orak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.