Yaðmur hýzlandýkça, hava kararýr, yolun ötesi görünmez olur.
Gün, geceye dönerken, loþ sokaklarýn sessizliði, evlerden taþan kavga gürültüsü, çocuk aðlamalarý, arabalarýn fren sesleri, bozacýnýn bed çýðlýðýyla þenlenmekte..
Yüreðin sessizliði fena, karla karýþýk yaðmur, git gide daha hýzlý, hýncýný insanýn içini söker gibi yaðmakta, zaman zaman göðün isyaný, gürültüsü insanýn ürkekliðini sýnamakta...
Ve gülüm, duvarda ki tüm aynalar, tek tek parçalanýyor yalnýzlýðýn odalarýnda.
Aþk ile, bir baþýmýza, aðrýlý ve yavaþ yavaþ ölümümüze atamadýðýmýz çýðlýðý, yürek yorgunluðunda anýmsatýyor bize.
He kurban, gözlerim gümbür gümbür serildiler kapýna! Atilla Yüceak Þubat 2015 Araþtýrmacý Yazar -Þair Sosyal Medyada Paylaşın:
yüceak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.