"Bana dünyadayken en çok neyi sevdiðimi sorarlarsa, onlara seni (siz’i) söyleyeceðim."
-City of Angels-
...
ben seni
yetimhanenin penceresinden bakan esmer bir çocuk gibi
uzaktan
-gelip geçerken- sevmiþtim
pembe bir saç tokasý gibi, sessizce okþayýp saçlarýný
ýsýrýp dudaklarýmý...
dün yine kýrgýnlýklarýmýn dudaklarýný çerçeveledim
kahverengi kalemle
köfte dudaklý bir aþký unutmamam için
þimdi þuracýkta öpsen beni
-ölüme dönüþürüm-
siz hiç pasta vitrinine bakan beþ parasýz çocuk gibi
elele tutuþup yürüyen bir baba/kýza baktýnýz mý
bu öyle pahalý bir tablo ki
öyle özel
aylardan rebiülevvel
yürüyoruz seninle yeþilköy’de
"seni babam kadar seviyorum" diyorum
sende gereksiz bir alýnganlýk nüksediyor
-yani baban gibi öyle mi diyorsun
...bir kralýn tahtýný devraldýðýný anlamaktan çok uzak
orada içimde bir þeyler ölüyor
ve bu hala çok sýcak
anlamýyorsun seninle çocuklaþtýðýmý
nasýl zenginim nasýl huzurlu ve gözlerin nasýl bir kucak
babamýn göðsü gibi
anlasan þu yoksul papuçlarým kanatlanacak
anlasan neden sevildiðini
pek hürmete deðer bulduðumdan
ziyadesiyle hatýralara ziyaretle meþgulüm
olduk olmadýk her an
ziyaný yok sen yine kaideleri bozma
seni birileri terk ettikçe beni an
kulaðýndaki çýnlamalar
usulca bastýðým kalp zilindir
hani senin tekmeyle kapattýðýn kapýnýn
zarifçe esnemesidir
Müzeyyen abla da öldü kim söyler bir daha öyle içli -o þarkýyý-
belki tepe baþý gazinosunda gözleri anýmsatmýþtý babamýn
"benzemez kimse sana"yý
ne tenin benziyor babama ne yalancý ellerin
bir tek adýndaki sesli harfin
hepsi bu!
oysa babam kadar sevmiþtim seni
anlayabilseydin
beþ parasýz bir çocuðun çikolatalý pastaya düþen gözlerini
kýrardýn aramýzdaki tüm camekanlarý
-ve vitrinleri-
soulmate