sen gönlümün arka sokaklarýný aydýnlatan kem gözlerden saklamaya çalýþtýðým güneþin oðlu þimdi rutubet kokan duvarlarým senin eserin artýk cenabet nefesini çek üzerimden ki onlar deðil mi þiirlerimi soluksuz býrakýp öldüren.
annemin küçükken anlattýðý bir varmýþ bir yokmuþ diye baþlayan her masalýmýn beyaz atlý prensi saymak gafletinde bukunurken nereden bilirdim devlerin arasýndan korkak bir sýçan gibi kaçacaðýný ve yere düþürdüðün dudaklarýmýn al/ý mor bir dað sümbülüne dönüþürken yalnýzlýðýn soðuk nefesini tam enseme üfleyeceðini gelincik gibi boynumu bükeceðini.
yüreðinde nice patlamalarý avuç avuç biriktirip yüzüme tüküren karanlýk gölgene her adýmda geri dönüp bakýyorum öfke fýrtýnalarýna siper ettiðim gözlerim buðulu soðuk bir kýþ gecesi yolcu otobüsünün camýndan bakar gibi bakýyorum sana geçtiðim yollardaki yalnýz aðaçlar gibisin öfkeli yüreðinden öpmeye her yanaþtýðýmda inmeye korktuðum son durak gibi.
suçlayan kelimeler uçuþur semaya karanlýk bulutlar giyinip üzerlerine sulu sepken yaðarken bilemezler ah onlar da bilemezler günahsýz bir güvercinin nasýl taklalar atarak konamadýðýný kamçý gibi inerler yüreðime kanatýrlar, aðlatýrlar.
uzaktan uzaða batan günün son ýþýklarý gibi batýyorsun gözlerimde geride bir tutam hüzün bir tutam piþmanlýk sen sevmeye doyamadýðým güneþin oðlu affet beni.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.