ben beni aradým kayýp zamanlarýmda kayboldum ben günahý bol sevabý az hayatým da
yaþadým aþký hep sevda daðlarýnýn uçurumlarýnda bazen kartallara eþ bazen en diplerde leþ ben beni aradým keþ hanlarýnda ben beni sordum ben neyim neredeyim bin yýllarýmýn en deli zamanlarýnda
ben bana dedi ki “ben ne bileyim” ben küstüm bana en arsýz küfrü bulup ben sövdüm bana
ben yüreðimde ki ateþin külünü eþeleyip döktüm en kýzýl kor’undan öptüm öpüþün harýn da çok kez öldüm
savurdum dipsiz denizlere yaþadýðým acýlarýný onca umarsýz günün
ben beni aradým sorduklarýma boþuna sordum dolanýp durdum kendi nefsim de kendi kanýmda kendimi boðdum asýrlarca kendimi yordum kendimi en sonunda içimde ki hiçlik de buldum
hiçlik güzel hiçlik dingin hiçlik yok olmak deðil gören var mý beni o gördüðünüz ben deðil “sensin sen”demeyin bulursanýz beni ne olur bana söylemeyin
Sosyal Medyada Paylaşın:
Temel Atay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.