Sayrýlý bir gevþeme, canlýlýðýný koruyan ne varsa, sayýklýyor, doðada her þey aþk, isyan ve özgürlük diye.
Bakýyor, dinliyor, ama ne görüyor, ne duyuyor, san ki iþine gelmezmiþ gibi ne de anlýyor.
Yürekler, duyarlý ve hassas, ama, yine de bir o kadar aldýrýþsýz, bu kaygýsýzlýk, bilirim, ölüm halindeki canlýnýn kayýtsýzlýðýna çok yakýn.
Aþk’ýn Gezi hali; puslu bir rüyanýn içinde, ama doðanýn dokusundaki bütün çatlaklýklarý, alýþkanlýðý, akýþkanlýkla kapayan bir saðlýklý direniþ hali...
Meselenin aslýný anlamakta, hiçbir acelesi yok gibi hiçbir þeyin, fakat, öte yandan uçurumun kýyýsýnda asýlý kalanýn, her þeyi, barikatlarda, romantik çadýr kurma telaþýnda, bir çýrpýda kavranmasýný gerektiren aceleciliðinde...
Acý, hem gerçek, hem de hayal alemine özgü uçucu bir hissizlik renginde.
Gezi’de ki, Haziran’da aþk’tý bildik bir ortamda, isyan ve heyecan içinde, gözlerini yumup bir baþka zamana, mekana uyanmýþ olanlarýn, yabancýlýktan gelen muþtulanmýþ tedirginliði...
Ama, ayný zamanda her þeye sahip olduðunu sanan, soy bozgununa uðramýþ, o huzur bozucu, rahatsýz eden kahpeliðin gaz çýkartma seanslarý...
Biri ; isyanýn aþkla buluþan son hali, diðeri, aþktan, aydýnlýktan, özgürlükten korkan karanlýðýn iðrenç yüzünün son hali... Atilla Yüceak Ocak 2015 Araþtýrmacý Yazar -Þair
Sosyal Medyada Paylaşın:
yüceak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.