Zamanýn sayfalarýnda ayraçtým belki
belirsiz gitmelerinden böldüm bizi
þimdi sarý kelebeðin gözlüklerinde
figüran bile deðiliz
Bugün solumdan kalktým yine
solum, sað olasýca, devleþen kederini kustu
gerçeðin göbeðine… yüzleþti gün ile gece
felçli bir yalnýzlýk dokundu parmak uçlarýma
bugün, günlerden sensizlik yine
aylardan yokluðun ve yüzüne
yerleþen kýrýk hilal, pür neþe
görüyorum
-
dilin söyletiyor içini
kalbini sevmelere þahit tutuyorsun
sek içiyor gökyüzü sarhoþluðu,
hasta bir geceden bakýyorsun evrene
ilahi, tekil deðil kalbindeki, bu araf tutkusu
-
kaderini atýn yelesine baðlamýþsýn
dizlerine kapanmýþ gülü çiðneyerek gidiþinden belli
sanki beni içimden söküyorsun
çocukluk ruhumuzda yerleþke, olgunluk
zamanýn sýzlayan tellerinde, çalmýyorsun
bir oratoryodan fýrladým sanki
ya da kayýp bir eþyaydým
bulup bulup kaybettin, oynamýyorsun
sýrrý çözdüm, þiir olacaðým seninle
kainat yýkýlacak, âh ile sustuðumdan
ivedi bir piþmanlýðý yaþayacaksýn
birazdan, celladý olacak bu sessizlik biz’in
gelin kýnasý deðil avuçlarýmdaki
kalbimin duvaðýný yýrttýðýndan beri
çoðul sevgilerde kaldýn, ben bizin etkisinde
Mutluluk birbirine bakan bir çift gözde
yok sayýyorsun, etmiyor, olmuyorsun
Neþe CÖMERT
Ocak 2015