ola ki kuyusu kör bir sarayýn içinde düþ/tün
entrikalar yerine sulu limon aðaçlar ekiliydi bahçesinde
ekþi mi ekþi
görünce dudak büküp dünyaya arkaný döndün
kaçmak istedin kendinden
az önce yere basan bu adýmlar sendi sarayýn ekþi bahçesinde
þimdi senden deðildi kaçamadýn
yapýþtýn
yeniden düþ/tün kalkamadýn yerinden
caný acýyordu yüreðinin duymuyordun
*
sýrasý gelmeyen kýrlangýçlar uçtu aniden
karaya boyanmaya baþladý yeþilken pencereler
paslýydý bütün menteþeler
gördün
gördüm
gördük
küf kokulu güvercinler uçuþtular
sýralarý gelmiþ gibiydiler
kýrlangýçlara çekilin der gibi uçuþtular
yeri belliydi herkesin
yarý beline kadar balkondan sarkmýþ onlara bakýyordu yeþil pencereler
gýcýrtýyla açýlýþýný dinledin
duydum
aklýnda gýcýrdadý o arada
acýný sineye çekip gitmek ister gibiydin
gidemedin
hissettim
fark etmedin
belli etmedim
ki
çoktan duyulmaya hazýrdý uzun bir ezan sesi avludan
güneþ ýþýklarýnýn intiharýndan yeni kurtarmýþ gülümsüyor gibiydi
ipi çekilmiþ gidiyor gibi kara boyasýyla akþamýn rengi
hayrola
ilk defa mý kondu bir böcek avuçlarýna
ilk defa mý öpeceksin bir gelinciði
koparmadan öp
yaðmur ertesi çimler küflü olur oralarda
dur
güneþin açmasýný bekle
içine çekip ekþisini gitsin karanlýklar
*
ben de hep eflâtun sanýrdým güneþ açmadan önce hanýmellerini
bekle...
Davidoff/ 2015.