Habil’ in kanýyla sulanan bu topraklarda, Katil Kabil’ in zürriyetinden devþirilen, Ve her biri birer, Firavun, Nemrut ve Yezit olarak dirilen, Ýblisin uþaklarý…
Býkmadan, usanmadan… Aslýna âmâ akýllarýnýn, Kahpe ve karanlýk köþelerinde gizlenen, HAKsýzlýk tohumunu ektiler… Elleri kurusa da Ebu Leheb’ in… (111/1) Ellerin belinden… Dölleri gelecektiler…
Kara kalpleri aydýnlatamamanýn kahrýyla Güneþ, Ýçin için yandý da, Yine doðdu, Doðduðu yerden… “Batarým!” diyemedi… Oysaki her yeni doðumu, Yeni karanlýklara gebeydi,
Kendisi kavruldukça; “Bakmaz mýsýn rabbýna? Gölgeyi nasýl uzatmakta? Dileseydi, elbet onu sakin de kýlardý, Sonra nasýl Güneþi, ona delil kýlmýþýz?” (25/45) Ayetinin gölgesine sýðýndý…
Olur da! Bakarlardý gölgeye…
Oysaki Sinen sineler Sana sýðýnmayý unuttu, Sensizliðin karanlýðýna sýðýndý, Ve korku, tüm köþe baþlarýný tuttu… Bir bir kapandý kalplerin Hakkaniyet penceresi, Karanlýkta cirit oynarken Þeytan’ ýn þeceresi, Göz gözü, Öz özü görmez oldu… Karanlýkta her yer ve her þey gölgeydi.