ŞAİR BENİM DİL BENİM

Mýsýr’a Sultan olsam Züleyha boyun bükse
Hem Aslý hem de Þirin ellerime su dökse


Aþkýna pervaneyim ister verem desinler.
Bana Sultan Süleyman; sana Hürrem desinler.


Muhipbin olmuþum yâr, bir yer ver otaðýndan,
Saplandým çamuruna, al çýkar bataðýndan.


Dudaðýmýn kenarý kurumadan ýslandý,
Sað gözüm aðlar iken sol göz neden paslandý?


Baykuþlarý yalýdan sürüp eyletmediler.
Bülbül aþikar iken gülü söyletmediler.


Oturmuþ eyvah çeker aþkýn sekeneleri,
Ben gibi avaz eder tutuþan signeleri


Gözler mahsun sen mahsun kirpiklerinle kandýr,
Mum ateþi yanakla dokun tenimi yandýr.


Þeb’istaným sâfadan koparalým ipleri,
Gel lûtf eyle aþkýnla dolduralým küpleri.


Sevgili sen bana aþk þarabýndan içirdin,
Saray hanlarým vardý saltanattan geçirdin.


Ben savrulayým artýk rüzgâr benim yel benim,
Ey gönlümün mimarý þair benim dil benim.


Mecnun ile Kerem’in rütbeleri sökülsün,
Aþk denen þey keramet denizine dökülsün.


Bu dünyadan muradý ne sen alýrsýn ne ben.
Kerem Aslý yolunda ne sen kalýrsýn ne ben.


HARUN YILDIRIM


Muhibbi (sevgi,duyan, dost )
Þeb (gece )
Sekene ( bir yerde oturanlar)
Sosyal Medyada Paylaşın: