[ dostluk , eskidiðinde , çýkarýp atýlacak bir gömlek deðil idi bir zamanlar ... ]
bu gece sensiz sokaklarýndan geçtim zamanýn
hýzla eskiyordu yüzler hatta çoktan eskimiþti
beyazdan siyaha umursamaz bir rüzgar
eskitiyordu ruhlarý azar azar
saat gece yarýsýný çoktan geçmiþti
seni düþündüm
bir ara hatta üþüme bile geldi
yüzünü anýmsamaya çalýþtým gecikmiþ bir yazda
ve biraz da aceleci bir þehirde miydin bilmem
bulut siyahý akþam karanlýðý gibiydi siluetin
sormak geldi içimden bu muydu hepsi diye
kýrýk dökük ne çok ayna vardý aslýnda
yalnýzca kendi eþgalini dahi gösteremeyen kendine
ruhlar mýydý insan mý bilmem gölgeleri dolaþýyordu
bir tek yüzü yoktu hiç birisinin
belki yanýnda yoktu
belki bakmaya yüzü yoktu
kim bilir belki de yüzleri birden çoktu
dostlarý olmalýydý insanýn
sevdikleri kendince
benim de bir dostum olmalýydý aslýnda
eskimeyen dostluklarý düþündüm
soluk benizli bir þehrin çýkmaz sokaklarýnda
yoktular þimdi
yapacak bir þey yoktu
bu gece sessiz sokaklarýndan geçtim zamanýn
hýzla eskiyordu yüzler hatta çoktan eskimiþti
hayali bir yol gibi
içimden geçiyordu sanki hayat
geçen geçmiþti zaten
çok eskilerden beridir sýzlayan bir kol gibi
bu gece sessiz sokaklarýndan geçtim zamanýn
hýzla eskiyordu yüzler hatta çoktan eskimiþti
yalnýzlýðýn koynuna girdim yokluklar meydanýnda
aðlarýný örüyordu balýkçýlar çok çýðýrtkan ve kendinden ýþýltýlý
övgüler yaðdýrýyordu bulutlar
içtenliksiz çürük elma kokusu gibi aðýr
yüzsüz ve yalan dostluklara …
Mert YÝÐÝTCAN
28 . 01 .2015
Ýstanbul