..YOKLUĞUNDAKİ BEN..

Ne çok korkardým sensiz gecelerde,
Ürperirdi içim.
Koyu karanlýðýn siyahýnda.
Sen aydýnlýðýmdýn gözlerimi kamaþtýran,
Arardým ýþýðýný yokluðunun saatlerinde
Çökerdi yüreðimin tam ortasýna bir karabasan,
Kördüðüm olurdu nefesime...

Ne çok korkardým yalnýzlýðýmdan.
Sanki sara nöbetleri dolardý her bir hücreme.
Fýrtýnalar koparýrdým içimde gök gürültülü.
Sen gelince duruluverirdi yüreðim,
Sakinleþirdim.
Baþýmý dayadýðýmda göðsüne...


Seni bensiz býrakmam diyen dillerin,
Hayli zaman oldu susalý.
Sen bensiz ben sensiz kalalý
Ben hala yaþýyorum.
Bana aydýnlýðýný býrakýp gittin ya sen,
Artýk ne karanlýðýn en koyusundan,
Nede sensiz gecelerden korkmuyorum.
Iþýðýnla avunuyor þimdi bu öksüz yüreðim.
Ve senli günlerime sýðýnýp,
Kokunu býraktýðýn yastýðýma
Sen diye sarýlýyorum.
Biliyorum izliyorsun görüyorsun beni,
Çok uzaklardan bir yerden.
Sen ýþýklar içinde rahat uyu sevgili.
Ben özlemini bir çýð gibi büyütüyorum.
Bana tattýrdýðýn yaþattýðýn mutluluk,
Ve ruhumdaki sen ile yaþayýp gidiyorum...


Sosyal Medyada Paylaşın: