Eylül Ayı Gelince

Her yer toz toprak olur,
Rüzgarlar eser daha bir hýzlý,
Yemyeþil bahar mevsimine inat,
Yapraklar sararýr önce usul usul
Ve ardýndan yere dökülür çaresiz,
Geleceði karanlýk yola koyulur
Eylül ayý gelince...

Kuþlar en içli ezgileriyle,
Aðýt yakarlar solan güllerin ardýndan,
Acýlarýný haykýrýrlar çekinmeksizin.
Ne anlayan olur hallerinden,
Ne birileri gelip tutar ellerini.
Defalarca ölürler batan güneþle,
Çýrpýnýp dururlar gün boyu umutsuz,
Eylül ayý gelince...

Veda türküleri söylenir, aþk istasyonlarýnda,
Ardý sýra ayrýlýklar baþlar sýra sýra.
Yarýnlar koyu karanlýk, kalpler yaralý,
Umutlar keder yüklü, darmadaðýn.
Damla damla yaþlar süzülür gözlerden,
Çaresizlikler filizlenir, ince ince
Mendiller ýslanýr, gözler nemlenir,
Eylül ayý gelince...

Mehmet Ali Çýbýklý



Sosyal Medyada Paylaşın: