İnatsiz

yüzün yalnýzlýðýma hafif
iç dünyasýz bir þarký sesimde...

tüm üþümeyi eþit daðýttým yýllarýma
ölüme karþý korkumu uykuyla aþýladým
kýþ yaðmuruyla da yýkansa cesedim
zaten yaþadým diyeceðim
zaten yaþadým
hiç yaþamamayý...

dumandayým inatsýz
ayaklarým yere basmýyor
karanlýðým hep birazdan
ölümden hiç korkmuyorum
uzaktan böyle
bir hayaleti andýrýyorum...

ilk defa yanýnda olmak istedim
bir de türküsüzüm...
bulduðum ilk yaðmuru
senmiþsin gibi dinleyeceðim...
yollarda umudu kayýp
kuþlara doðru tüm yazým...

kaldýrýmlara þiir býraktýðýmda
ara sokaklarda gün yeni baþlýyordu
þiiri serçeler kaptý
ara sokaklar seni yuttu
bana gene kaldýrýmlar kaldý...

kimseyi incitmemek için
istemiyor ölmeyi...
gerekçesi olmamak için hiçbir yalnýzlýðýn
kendine sürgün...
þairlere dünya daralmasýn diyerek
kirli peyzajlar sözlüðü yazýyor þiir yerine
kimseye yabancý kalmamak adýna
anýmsamýyor hiçbir þehri...
gülmesi yazsýz
çaresi yazýsýz bir öyküde...
"keþke hiçbir eli tutmasam
yalandan öylesine korkuyorum" diyor...

saçlarým uzak yaðmurlarla yorgun
soluðumda dünyanýn rüzgarý
yalnýzlýðým sensizliðimle yoðun
bana kendimi anýmsatacak o sessiz baharý
çýtýmý çýkarmadan bekliyorum...






kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: