Kar mý yaðdý? Elleriniz mi buydu? Ne kar yaðdý, ne eller üþüdü! Ýnsanlýk iflas etti, fikirsizlik buydu! Her þey donmuþ; Zihin, dimað beyin! ... Ýnançlar buz tutmuþ, Samimiyeti maskeler yutmuþ! Ruhtaki donma daha derin! Gülmek istiyorum, suratlar donuk. Bakmak istiyorum, bakýþlar sönük! Empati denen bir þey vardý, “Em” yok olmuþ, “pati” yanýk! “ver elini” desem, eller kurþun! “sevgi” sözü, kenarda dursun… Aile buz tutmuþ; çocuklar üþüyor! Baba donuyor, anne buzdaðý aþýyor! Güneþ girmez olmuþ hanelere; Bireyler ruhsuz yaþýyor!
Kazým Öztürk 18 Ocak 2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
eğitimci/yazar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.