YALNIZLIK

YALNIZLIK
Kalabalýk kaldýrýmda dolaþýyorum tek baþýma.
Yüreðimde hüzün, gözlerimde nem.
Ýçimde ayrýlýðýn acýsý yanýyor alev alev.
Çevremde sadece yalnýzlýk var.
Benimle birlikte aðlýyor kaldýrým taþlarý.
Gökteki yýldýzlar bile acýyor halime.
Ayaklarým omuzlarýmda dolaþýyorum.
Caným yanmýyor artýk.
Sadece yüreðimde fýrtýnalar kopuyor bu gece.
Caným sarhoþ olmak istiyor.
Dalgalar vuruyor kaldýrýmýn taþýna.
Üstüm baþým sýrýlsýklam, yüreðimdeki yelkenli gibi.
Sallanýyorum saða sola.
Gecenin karanlýðýnda elimden tutan yalnýzlýk oldu.
Götürdü bilmediðim bir yere.
Daldým buz gibi rüzgârýn derinliklerine.
Üþüyorum titriyorum iliklerime kadar.
Yalnýzlýk sarýldý var gücüyle, ýsýttý nefesiyle.
O gece sarýldýk birbirimize.
Korkusuzca yattýk karanlýðýn içinde.
Öptüm kokladým bir sevgili gibi.
Anam oldu, babam oldu bazý anlar.
Ayrýlýðýn acýsýna merhem oldu.
Kanayan yaralarýma kabuk olup sardý.
Yalnýzlýk yerleþti içime, kalabalýk olsa neye yarar.
Ben yalnýzlýkta deðilim, yalnýzlýk benim içimde.
Usulet GÜNER





Sosyal Medyada Paylaşın: