hep bir tren geçer rüyalarýmdan paslý raylar üzerinden her gördüðümde penceresi sonuna kadar açýk son vagonun anlaþýlan içeride soluðu kesilmiþ bir kadýnýn
arkasýnda uzun boylu bir adam paltosu yerlere kadar uzanan eli þakaðýnda ne düþünür bilemem ne kadar naif duruþ ne kadar naif bir bakýþ olmasaydý bir sevdiðim aþýk olurdum muhakkak
sanki bir çocuk avunuyor sesinde anlatýrken kadýna bir þeyleri iþaret parmaðý gösteriyor uzaklarý
hep ayný tren geçer rüyalarýmdan paslý raylar üzerinden bazen bir kaç yalýn ayak dolaþýr kompartýmanda telaþlý telaþlý bazen koltuk altlarýnda uçuþur birkaç izmarit parçasý
adam yok epeydir görünmüyor üzmüþ olmasýn o kadýn herkes anlayýþlý deðil benim kadar bu sefere dönse tanýrým yüzünü yabancým olamaz yoksa sürmezdi yolculuðu bu kadar rüyalarýmda
saat gecenin dördü kim özlemiþ uykuyu her ihtimali düþünmek gerek kahvem hazýr yanýnda kremasý birkaç çikolatalý kek dilimi ilk yardým çantasý kapýda biraz tentürdiyot biraz gazlý bez…
Gülnur Ateþoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
GÜLNUR ATEŞOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.