UZUN YOL

Uzun,çok uzun bir yoldu.
Düþe kalka savaþtýðým.
yüreðim yara bere içinde.
Gönlümse öylesine yorgunki,
Nefes nefese..
Kaç bahar geçti bilmiyorum.
Ruhumda kaç kara kýþlar tükettim.
Ne çok zaman oldu gülmeyeli,
Ve hatta aðlamayalý.
Sayamadým..
Anladýmki,bu zor ve uzun yolda.
Buz duvarlarý içinde sýkýþýp kalmýþ,
Taþ gibi,kaya gibi olmuþ,duygularým..
Oysa güneþin ta kendisiydim.
Sýcak ve aydýnlýk.
Yakardým gülüþlerimle,
Her karanlýðý ýþýk ýþýk..
Dur dedim yorgun gönlüme.
Çekil biraz bir adým geri.
Bir mola istedim kendime hayattan.
Solmadan sönmeden gözümün feri.
Son vermeli artýk bu zorlu yola.
Sükut ile huzur ile bitmeli zaman.
Þimdi durgun denizler gibi dalgasýz..
Ve dedimki gönlüme;
Bu son demlerinin tadýný çýkar.
Yaþadýðýný anla biraz.
Sakin vede savaþsýz...

Gülseren morkan
Sosyal Medyada Paylaşın: