SÜKÛT

Konuþurken, sus pus olduðuma bakma,
Yazarken rahatým ben.
Suskunluðum, pýsýrýklýktan sanma,
Peygamber ümmetiyim ben.

Bir de sessizler den kork derler,
Konuþmayý çok sevenler,
Ya hayýr konuþ, ya sus diyen,
Peygamber ümmetiyim ben.

Söz gümüþse sükût altýn,
Kýyamette artýk çok yakýn,
Fazla sözden sende sakýn,
Peygamber ümmetiyim ben.

Boþ lafý sevmem oldum olasý,
Kaç kelam ettim, þunun þurasý,
Kötü sözün ödenir faturasý,
Peygamber ümmetiyim ben.

Hep ayný þeyleri söyler durursun,
Nefretinin içinde boðulursun,
Sanki padiþah tohumusun,
Peygamber ümmetiyim ben.

Az yemek ye, az söz söyle,
çok dua et, çekil þöyle,
Sen ne dersen de, iyiyim böyle,
Peygamber ümmetiyim ben.

Çok kýrýldým, kýrmadým hiç,
Haksýzlýða uðradým, demedim piç,
Bu yaþa kadar beddua etmedim hiç,
Peygamber ümmetiyim ben.

Konuþursam yer yerinden oynar,
Ben susunca, o kendini haklý sanar,
Bendeki sabýr sende ne arar,
Peygamber ümmetiyim ben.

Her þeyi görür, görmezden gelirim,
Senin bildiðinden, fazla bilirim,
Yanlýþ yapmamaya, var yeminim,
Peygamber ümmetiyim ben.

Kötülükten kim kazanmýþ,
Doðru bildiklerim hep yalanmýþ,
Sevdiklerine, bile bile kanmýþ,
Muhammet ümmetiyim ben.

Zülfiye ERDOÐAN
Sosyal Medyada Paylaşın: