kaybettim kendimi ay süzülürken ufukta, bulutlarý yýrtarcasýna salýyor rengini kýzýlýn tonlarý aydýnlatýyor,bir melek edasýyla,evreni bir maral kývraklýðýnda sanki, göz mesafesinde kaybettiriyor kendini, bir bulut kümesi daha gelip kapamasa bari gökyüzünün silüeti suya düþmüþ bu akþam farklý ressamýn tuvalindeki renk cümbüþüdür,suyun ahvali mecali sanki,son bir fýrçayý bekler, saraylarýn müdavimi müzayede’de “sattým”anonsu, ile belirlenir onun kaderi Ýþte böyle bir ahvalde, hapsolmuyor hayaller, Döküldü yine o muhteþem tuvaldeki tüm renkler Bir bankta oturmuþ seyrederken, o suya vuran resmimmi Bilmem hangi galeksiden geldi, inmi cinmi karþýmdaki kesif bir korku uyandýrdý bu düþüncelerden sanki mahþer yeri þehrin titrek ve fersiz ýþýklarý,söndü sönecek, gece uçuþan her ne varsa adeta insanoðluna ayak uydurmakta raks’ta, renkli ýþýk cübüþü ortalýk, insanlar hedefsiz, gayesiz bi haber, sanki tüm insanlar böyleymiþ gibi Arýyorum, dingin sahillerde, "suya vuran "aksimi yine Kaybettim kendimi Gördünmü beni diye Mustafa YILMAZ (sertesenyel) 14.01.2015 / Ýstanbul Sosyal Medyada Paylaşın:
sertesenyel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.