KARLAR DÜŞER YALNIZLIĞIMA ...

bembeyaz bir güne merhaba diyorken
lapa lapa yaðan karlar altýnda
dolaþýrým ertelenmiþ düþlerimle ben...


sokaklarýn sevecen beyazlýðýna baktýkça
üþümüþ kuþlarýn masum çaresizliðine
çocuklarýn yuvasýz kalmýþlýðýna içlenirim...


yeþilin uykusuna yatmýþ aðaçlarýn yalnýzlýðý
gözlerime düþer býraktýðýn mekanlar
ellerime ayazlar deðdikçe yedi tepede
yanaklarýmdan süzülen yaþlarým buzlaþýr sensiz !..


yolcu vapurlarý Eminönü’nden yol aldýkça
martýlar kanadýnda yumuþacýk karlar taþýr
hayallerimin has bahçelerine karlar düþerken
sýcaklýðýn beyaz örtülerde baharlarý yaþatýr...


soluklanan çocuklarýn garip bakýþlarýnda
galata köprüsünden geçerken olsaydýn yanýmda
el ele tutuþup çýksaydýk Caðaloðlu yokuþuna
kýzaklarla kaysaydýk çocuklar gibi þen, dertsiz...


melekler þehrine bereketler getiren karlara
uzanýp kalsaydýk nur beyazýna gömülene dek!
ah Ýstanbul, yalnýzlýklarda koymasaydýn beni de
pencereden ötelere mahzun bakýþlar düþürmeseydim!


kumrular gibi çaresizliklerde koymasaydýn ah Ýstanbul
ayrýlýklarýmda sessizce bembeyaza bürünmüþsün Ýstanbul
daðlarýnla, tepelerinle, mekanlarýnla süt beyazý Ýstanbul
davetinle getir uzaklarýn koynuna saklý kalmýþ bir tanemi...


Bahar Tülay Kýran 2008



Sosyal Medyada Paylaşın: