'arnavutköy kahve'cisinde kaldı'

tutulmasý olasý sözler vemiþtik
kimselere sormadan
hiç kimseden izin almadan
yüklenip hayatllarýmýzý sýrtýmýza
çekip gidecektik

her þeyden uzaklara

sen mor elbiseli gelinim
ben lacivertlere bürünecektim

bir ev bulucaktýk
iki odasý olan
orayi yuva yapacaktýk

köþe de kanepemiz
mutfakta küçük bir masa
yanan ýþýðýmýz ve sobamýz olacaktý
bembeyaz perdeler takacaktýk camlarýmýza

her akþam kapýyý çaldýðýmda
sen açacaktýn
sarýlýp boynuma
hoþgeldin
sevgilim diyecektin

seninle yemekler yapýp yiyecek
yaslanýp birbirimize televizyon izleyecektik
konuþup kavga edecek
tartýþýp aðlayacaktýk
ama
hiç küsmicek
aþkla seviþecektik

ve sen
bebeðimin annesi olacaktýn
onu tutkuyla büyütüp
geleceðini hazýrlayacaktýk

aþýk oluþu bana
gözleri
ve gülümsemesi sana benzeyecekti

kýz olursa
bahar
oðlumuz olursa
devrim
diyecektik adlarýna

ve ben saçlarýný oksayýp
daha masallar anlacaktým
uyumadan önce sana
ve
sen de aþkla huzur ve güvenle göðsümde uyuyacak
saçlarýný yüzüme salacaktýn

söz vermiþtin

bende sana söz demiþtim
seninle uyandýðým her yeni sabahta
ilk sana bakacak
gözlerini öperek

günaydýn sevdiðim diyecektim

söz vermiþtim
seni sevmekten
asla vazgeçmeyecektim

ne çok hayallerimiz vardý
gözlerimize baktýkça çoðalan umutlarýmýz

ama
þimdi hepsi bir masada yere yatýk kaldý

verdðimiz bütün sözler

arnavutköy kahvecisinde kaldý


Biliyorum sevgilim
beni asla affetmeyeceksin

ama
sen bilmiyorsun
bende kendimi asla affetmeyeceðim
Sosyal Medyada Paylaşın: