Yara

Ey kabuðuna çekilmiþ yara !
ben günahýmý çektim, artýk acýtma...
acizdim, gözlerim görmek için deðil bakmak içindi
hadsizdim, ayaklarým aklýma uymadý hiç.
hele bir de yüreðimin her kýþa bahar havasý katan,
pamuk þekeri görünümlü katranlarý...
Dedim ya,
dur acýtma...
Ey kabuðuna zor sýðdýrdýðým yara.
Ben son külümü dahi yaktým
ne olur ne olur artýk acýtma.
acýtmaki,
tenhasýnda boðulmasýn benliðimin;
telaffuz edemediðim,
fakat tenefüs etmekten kendimi alýkoyamadýklarým
büyüdüm ama üþüdü yine ellerim, yine kanadý dizim
oysa hiçde alýþýk deðildir hýçkýrýklara,
çocukluðumun tek bir esamesi bile kalmayan gözüm.
ne kirpiklerimden fayda var ne göz kapaklarýmdan
sade bir çözülmeyen dizim var ayakta tutan
oda bir bakýþ kadar dayanýr ancak bu acýya.
titrek, ürkek...
her kapatýþýmda gözlerimi
ha düþtü ha düþecek...
Ey kanatmaktan býkmadýðým yara
ben son kanýmý da döktüm
ne olur artýk acýtma...
Sosyal Medyada Paylaşın: