Nereye yürüdüysem yaným yörem hep matem Külün tecellisinden baþka hiçbir þey bilmem
Öyle bir hezeyân ki taþýn üstünde baþa Manga kurar o gözler, mahkemesiz infazda Kanat kana belenir dönülür uçmaz kuþa Yer ayaðý altýnda üvey umut avazda Gözlerimi býraktým karanlýðýn kalbine Dalgýnlýðýn ucundan uçurum çiziyorum Düþtükçe daha daha piþmanlýk seziyorum
Gülüþün sürgünlüðü zehir zembereðinden Gibidir gamzelerden acýyla boþanýrken Muradým diye diye ah keþke çeyreðinden Almadýðýn nasibin sýnanýr kýnanýrken Gururumu býraktým ateþlendiði yerde Bütün okyanuslarý üstüne döküyorum Küllenen sancýsýný kendime büküyorum
Bir kuyu seslenen sen sesine deðen de sen Derine hep büyürsün ezberden olur yaþam Sözün özü kýyamet bedense hiçe sinen Sevincin belleðinde gülüþ ezeli avam Teðetleri býraktým çizildiði evrenden Yoksunluðun deminden sustukça susuyorum Sabýr taþýný delen yazgýya küsüyorum
Zebani bir bekleyiþ arýnmýþlýk topraða Diyedir bu sessizlik ölümcül nefessizlik Diyedir sus oyunu oynanan bu idraka Çünkü onun yolluðu habîsten nefissizlik Alevleri býraktým ekilen yanardaðda Dumanýnda lavýnda düþleri görüyorum Kaderin kederini gerçekten örüyorum
þ.ay
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şükran AY Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.