Özlemek kar tanesi gibi, Eriyip gittiðine þahit olmak. Sonu meçhul hayaller ile yaþamak, Boþ bakmak hayata, Loþ kalmak güneþin karþýsýnda.
Bütün umutlarýný tespih taþý gibi dizmek, Çekip zikri, Derdi ve kederi yine baþa dönmek, Yeniden baþlamak her defasýnda, Yeniden bir yalan uydurmak, Ve uydurduðun yalana kendini de inandýrmak.
Var bir de þair gibi özlemek, Acýlardan beslenmek, Hasrete uzak olmak isteyip, Yakýn olmak için çaba sarf etmek.
Bir bakýma Fuzûlî’nin yazdýðý, Mecnunun duasý gibi, Mecnun Ya Rab dedi, Bitmesin yüreðimde Leyla sevgisi.
Bizim özlemimiz Borçalý gibi, Tarihin yazýldýðý, Þimdilerde unutulduðu yer gibi, Vasýfsýz bir bedende yar gibi, Taþlaþmýþ, Kalýplarýn içinde kalmýþ kalp gibi. Özledim, Benden feragat etmiþ ben gibi.
’’Mecnun’un duasý’’ (Leyla ve Mecnûn eserinde yer alan, Mecnûn’un Kâbe’de ettiði dua) Ya Rab aþk belasýna kýl aþina beni, Bir an bile ayýrma aþk belasýndan beni Az eyleme yardýmýný dertlilerden, Yani ki çok belâlara kýl müptelâ beni Oldukça ben götürme belâdan irademi Çünkü ben belayý isterim bela da beni Gittikçe arttýr sevgilimin güzelliðini, Geldikçe derdine beter et müptelâ beni Onun ayrýlýðýnda öyle zayýflat ki beni Sabah yeli ulaþtýrsýn ona beni Bana gurur verme Fuzuli gibi Ya Rab bana býrakma asla beni
Vagif Seyyah Hüseynov Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.