Kar yaðýyor Ýstanbul’a… Ben sýcak odamdayým belki; ama Aklým bende deðil, dýþarýda. Bu havada, soðukta; Çadýrda yaþayan çaresiz annede… Isýnma ve sýcak ev hayaliyle Üþüyen yavruda…
Ey çalýþan çocuk! Isýt yüreðini; Bitmesin hiç bahar… Kocaman yüreklerinizde, Küçücük ellerinizde, Dua eden diller var… Dua edin çocuklar!
Kar yaðýyor Ýstanbul’a… Çok sevdiðim, çok özlediðim kar. Hiç keyfim yok yine de! Yanmayan soba var, Bu ayazda, soðukta… Ýç ýsýtacak sýcak bir tas çorbaya Muhtaç olan var… Ve belki, bir yorganýn sýcaðýnda Sarýlýp ýsýnmaya çalýþan çocuklar…
Ahh o soðuk odalar!
Kar yaðýyor Ýstanbul’a… Doðuya, batýya Her nereye yaðarsa yaðsýn! Aklým bende deðil; Buz gibi odalarda…
Beyaz örtüler düþerken topraða, Bedenimi deðil, yüreðimi üþütüyor kar! Ýçim öylesine acýyor ki… Allahým yardým et ne olur! Üþümesin büyükler,üþümesin çocuklar. Isýnsýn nerde varsa, Soðuk odalar...
Gülseren morkan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülseren Morkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.