Doðarken yalnýz doðan insan Aðlar yalnýzlýðýna daha yeni doðmuþ bir bebek iken Gidecek eller kollar arar Yalnýz kalýnca gözyaþlarýyla annesini arar Hep bir arayýþ Hep bir korku Yalnýzlýðýn korkusudur bu
Yalnýz büyür insan Annesi babasý olsa da Çýðlýk çýðlýk büyüyen bu yalnýzlýða Kimse meydan okuyamaz Ne ana ne baba
Yaþar insan böylesine yalnýz Sonra biri gelir Yalnýzlýðýn yerine onu koyar yalnýz insan Onu yalnýzlýðý kadar severken Yalnýzlýðý kadar da korkar kaybetmekten Ve kaybeder de onu Onun yalnýzlýðý olmadýðýný anlar Yalnýzlýk hep baþucundadýr çünkü
Her insan þanslý olmayabilir Diðerlerinden geri de kalabilir bazý þeylere Sevemez bazen Sevmek onun için suç teþkil eder O yüzden cesareti de yoktur o kiþinin Her þeyden yoksun yaþar Yalýn ve yalnýz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hacı Kaan Onaran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.