ANNE
Ufuk kasisli, yokuþ, ömür çileyle dolu.
Güzellik heba olmuþ, hainin sarmýþ kolu.
Pusulam saðlam anne, gösterir doðru yolu.
Uzaktan haber salsam, yalaný bilmem anne!
Daðlarýma kar yaðdý, yanýmda bir sen vardýn.
Üþüdüm kara kýþta, sýcak gönlüne sardýn.
Baþkasý terk ederken, sen hakikatli yardýn.
Suyu saman altýna, bilirsin salmam anne!
Görünce rahatlarým, yorgun olsa bedenim.
Herkes üzerken beni, sen teselli edenim.
Gurbet elde yaþamý, sevmek için nedenim.
Uzakta bile kalsam, küskünlük ilmem anne!
Çiçeklerin açmasý, tatlýca bakýþýndýr.
Küçücük bir kederim, senin kara kýþýndýr.
Zifiri karanlýðým, ukbaya akýþýndýr.
Sen gidersen bu elden, ben rahat kalmam anne!
Senin yerin mi dolar, kadýnlarýn kadýný?
Gamzelerim belirir, duyduðumda adýný.
Tebessümünde gördüm, hayatýn hoþ tadýný.
Hakkýn emri bilirim, ahýný almam anne!
Varlýðýn bayramýmdýr, yokluðun naçar acým.
Ýçimde ak güneþim, baþým üstünde tacým.
Bir vakit darda kalsam, hep duana muhtacým.
Ne zaman gönlün alsam, gözyaþý silmem anne!
Yunusi bilir: Cennet ayaðýnýn altýnda.
Yakut hafiftir hile yapýlmazsa tartýnda.
Çaresizdir karþýnda, pýrlanta da altýn da.
Bunu böyle bilirim, gaflete dalmam anne!
Ocak 2015, Simav
Yunus ÇETKÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.