adý nokta noktam;
edasý tadý Eylül’dü
Hazandý
Hüzün kokardý
Kandil ucunda umut
Iþýðý karaydý
cýlýzdý acizdi.
yel deðse sönecekti.
o gitti.
sözüm ona bir gün dönecekti...
Yaz sonrasý, hicran ertesi
dilden yüreðe düþen ahtý.
susuz yaz gibi kurak
yolum üzereymiþ gibi uðrak
görmediðim her gün biraz daha bedbahtý
Mevsimsiz saçýma düþen ak
Gözyaþýmýn ahýna eyvah olan segahtý...
belki o, onu gördüðüm son sabahtý.
gitti...
Kasým kadar soðuktu
elveda demeden gidiþi
O eller ki þimdi
uzak bir yerde
alabildiðine hasretler içinde
tarifsiz beklentilerde.
belki bir yabancý ele dokunuyor çaresizlikten
belki üþümesin diye koynunda saklý...
sahibi var deyip herkese yasaklý.
Yüreðimin ateþini yakýp giderken
nisan yaðmuru gibi baþlayýp biterken...
oysa vakit henüz çok erken
neden...!
Kimbilir þimdi nerde?
ne halde, hala dertlerle boðuþuyor mu?
Hangi aþkýn tenine dokunmakta gözleri.
Unuttu mu beni
Kapattý mý bu aþkýn defterini
unuttu mu candan çok sevenini.
Yoksa yüreðinde miyim hâlâ
yüreðimdeki kadar?
Sözleri kulaðýmda dinlemeye doyamadýðým masaldý
Gitti...!
gözleri gözlerimde izlemeye doyamadýðým filimdi
bitti...!
Ben hâlâ yokluðuna düþtüðüm yerde,
Hayaliyle yorulan yürek...
zamaný harcýyorum
ahlar eyvahlar içinde bekleyerek...
içimde bir his;
o bir daha gelmeyecek!
gecesi soðuk þehrimin
Ona kýrgýn tüm sokaklarý.
Kaldýrýmlar sessiz,
kaldýrmlar kimsesiz
Aþk yýkýntýsý
Düþ kýrýntýsý...
can sýkýntýsý...
Sefil viraneler...
aþkýmýn þafaðýnda asýlan uykusuz kirpikler
Gecenin yüzünden düþen bin parça.
her gece umarsýzca çaðlayan bu gözler
benim için aðlamadý O’na aðladýðý kadar
ona kor oldum cana kör
dað oldu içimde çaresizlikler...
uzadý geceler...
günler an kadar!
Zaman durdu
hayat simsiyah
bir ahtan ibaret!
Yokluðun yýkýldý her anýma
Takvimler sakladý anýlarýný
geleceði güne kadar
sabret!
aþk;
Ýçimde yedi uyuyanlara döndü
ellemeyin uyanmasýnlar
yakýn gelecekte vuslat yok!
alabildiðine hayatýmýza hakim olmuþ
dev gibi bir hasret!
Yüreðim daðýldý ardýndan
toz duman oldu yürüdüðü yolda.
Ten ayazda
yürek enkazda
can paramparça.
Ellerimde sahipsiz kaldý þiirler
boynu bükük, hasret inþa ederler.
karamsarlýk ifþa ederler...
bir güzel söz çýkmadý kaðýda
aðlayan kalemimden.
Aðladý bir daha gelmeyecek gidene...
hiç bir son ’’en son’’ deðildir aslýnda...
son bulduðu yerden
baþlar yeniden.
içimden bir ses dur diyor
son sözünü söyleme;
bir daha dene!
Adý Eylüldü...
Edasý sen.
her gece sensizliðe yatýp
her sabah senli düþlerle uyandým ben..
zamanýn çarkýnda
þekilden þekile geçerken
hep seni yazdým hep seni
hasretini meze yapýp
geceyi üstüme çekerken!
doldurup içime yokluðunu
aþkýn önünde diz çökerken
gidiþine içerleyip
efkardan iki kadeh içerken
hep seni yazdým hep seni.
yüreðimden yüreðine
bir gül düþtü.
üþümesin diye.
mevsim kýþtý
soðuktu, yaðmur çiseliyordu.
yüreðin çok üþümüþtü!
bilirim yalnýz kalýnca
en çok yürek üþürdü.
eskiden de böyleydim ben
yere göðe koyamazdým seni.
üstüne titrerdim;
üþüyorum sanýrdýn.
yine titriyorum
bu sefer sensizlikten....
duyguseliozan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.