Kenara oturup demli çayýmý içerken
Dünyanýn ahvali ile kendimden geçerken
Ben kendime gelecek yapýp düþler seçerken
Gözümün önündeydi bu yakasýz gömlek.
Bu benim alýn yazým inandým iman ettim
Manevi hayale daldým da uzaða gittim
Düþündükçe kahroldum inan vallahi bittim
Tabutta, ne de yakýþmýþ be yakasýz gömlek.
Sevdalarýmý topladým da bohçaya koydum
Bir anda kendime okunan bir sela duydum
Yaradaným’ýn emridir deyip gelene uydum
Hayatýmýn içine koydum yakasýz gömlek.
Bitmiyor hiçbir zaman yaþadýkça acýmýz
Yaþ ilerleyince içimizde baþlar sancýmýz
Telaþa düþer eþ, dost, kardeþ, akraba, bacýmýz
Doyumsuz bu gönlümü okþar, bu yakasýz gömlek.
Kul Özcan’ým giden bu vuslata ben de daldým
Düþümdüm ebedi, örtecek bir gömlek aldým
Sýcacýk gömleðe kendimi sýkýca sardým
O dünyada beni üþütme yakasýz gömlek.
***
ABDULHAMÝT ÖZCAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.