düğme

ýpýslak bir gül; boynu bükük güneþ
çehresine siper eder daðlarý
ardýnda býraktýðý geceye
sýðýnýrken dizlerim
dipsiz bir uçurumun zifiri karanlýðýna
býrakýyorum ruhumu





ellerimle yuvarladýðým yýldýzlarý bir düðme gibi koparýp serpiyorum örümcek tutmuþ maziye
yavruaðzýna bürünecek gün ýþýmadan soluklanmayacak ellerim biliyorum
kurþundan askerlerim nöbet bekliyor çocukluðuma





kaç çocuk bilir pinokyo’nun hazin sonunu
kýrmýzý baþlýklý kýzý üzen hain kurdu arýyor gözlerim
cebimden taþan misketlerden habersiz





neden hep ben koþardým babamýn terliklerine
ve yine ayný terlikler
fýrlatýlýrken ardýmdan
Yaradan’a haber uçurtmak için
içimdeki tüm posta güvercinlerini salardým göðe
sýmsýcaktý gözyaþlarým





parkta küçük bir çocuk
kýrýk salýncaða aðlar
kanayan dizlerini unutarak
üþüyorum kýraðý tutuyor düþlerim





bir hastanenin kör odasýnda
iki ters bir düz örüyorum
arada bir hatýrlayarak cebimdeki haplarý
misketlerim gibi okþuyorum





geceyi kýrbaçlýyor tom amca
saçlarýmý kesmek istiyor kötü kalpli cadý
býrakýn beni daraðacýna yaslanmýþ bir cellat aðlýyor
yüzünü gösterin bana
yüzümü gösterin



sahi nerede unuttum kendimi…?














gönül gençyýlmaz


Sosyal Medyada Paylaşın: