KIÞ
Kýþ düþtüðünde üþürdü aþk
Önce pencereden yaðmur yaðardý
Camlara yaklaþmýþ bakýþlar ýslanýrdý
Nemli perdeler karanlýk sokaklar…
Sen en gölgeli yerlerden geçerdin
Çorapsýz ýslanýrdý ayaklarým
Düþerdi peþine aklým ve adýmlarým
Vakitsiz takvimsiz ve en uykusuzluðum eþelerken yastýðýmý
Sabah ezanlarý kelepçe takar þu þafak vakti
Ben gidemem diyemem
Fincanda upuzun yol…
Kurþunsuz vurulur her yorgun yýldýz
Bu yüzden her düþen rahat uyur toprakta
Buðday taneli iki dua
Gece çiselenir
Karakalem bir resmin sesi
Kuyularda aþk
Ay’da deli bir melodi
Ben saçlarýný okþamýþým bir günahýn azabýnda…
Terlemiþ camlar
Buz tutmuþ her þey
Ýçeride zaman
Yastýkta kokun
Nevresimler kelebek mevsimsiz
“Ha desem uçacak tüm kalanlar…”
Ay saplanmýþ bir kere
Ve ben Ankara’da donmuþum
Ýçimde sonbahar kokulu dokunuþlar
Bornozun
Geceliðin
Yemek sonrasý kalan çatalýn
Masamda ölen resmin....
Sen gitmiþsin kayýp kimliðim
Tutanaksýz vurulmuþuz
Bir dolunay dolarken þu kente
Terinden kalma kokular götürür beni her yere…
Bir þiir düþer
Yaðmur düþer titreyen yola
Örselenir ne varsa
Nehir kenarý bu suskunluk
Ah köpük köpük sen
Þimdilik git sen
Arkanda bulutum ben…