hazan mevsiminde
gözyaþlarý arasýnda boðularak geldim dünyaya
mutluluk gözyaþlarý olsa da
dünyaya geliþimi kutlamak adýna akýtýlanlar
benimkilerden daha da baskýndý!
gözlerimi dahi aç/a/mamýþým…
ama mevsiminden belli hüzünlerin çocuðuyum
eylül yapraklarý gibi sürüklenirim
ceplerim delik yama tutmaz ekimde üþür ellerim
baharda mis gibi koksa da tenim
zemheride buz tutar yüreðim
neredesin?
sensizliðin ayazlarýnda iliklerime kadar üþüyorum…
yorgunum ey hayat
eylül çok yordu
ekimin geliþiyle de dökülürüm yapraklar gibi
ortak olurum dalýndan düþen her yapraðýn hüznüne
sonbahar rüzgârlarý eserken yüreðimde
kor ateþlerde yansam da sensizlikten üþüyorum…
radyoda daha bir içli çalýyor þarkýlar
dinlerken alýp götürür beni
çok yorgunum
kendimle barýþýk deðilim
dilim lal olmuþ
yüreðim kan aðlar suskun…
çok özledim hýçkýrýklara boðulur aðlayamam
düðüm düðüm düðümlenir hasretin boðazýma
gözlerim parçalý bulutlu
beynimde þimþekler çakýyor
ekim gelince kasýrgalar eser içimde
içimden koparýr alýr yüreðimden sevgiye dair ne varsa…
mevsimli mevsimsiz dalýndan kopup
sararýp solan yapraklar gibiyim
yalancý bahar olsa da seninle yüreðimde
hazan mevsiminin geliþiyle hüzünleri yaþýyorum
farkýnda mýsýn hep güzdeyim
ve ben yanarken de çok üþüyorum…
yalnýzlýðým derin bir uçurumun kenarý yardýr
sensizlik içimde kapanmaz yaradýr
kanar durmadan, sonunda tükenip biteceðim
kan kaybýndan öleceðim
kim bilir ölüp ölüp dirilirken
vuslata beþ kala dünyadan ebediyete taþýnýp gideceðim…
aðýtlar yaksýn karanlýk geceler yokluðuma
zaman sahte sevgilerle gem vursun hicranýma
kaçýncý yalvarýþým ses vermedin çýðlýklarýma
tutunacak ne bir dal kaldý
ne de soluklanacak çýnar altý
oltaya takýlmýþ balýk misali duygularým
çýrpýnýp duruyorum.
kahretsin!
kara bulutlar kaplamýþ sevda dolu yüreðimi
sevgi dolu günlere hasretim
soðuktu ekimin elleri üþüyorum…
//sensizliðin ayazý iliklerime kadar iþlemeden üstüme ser sýcacýk yüreðini üþüyorum//
mustafa karaahmetoðlu
27.10.2014/ankara