Bir avuç mutluluða razýydým oysa
Onu da çok gördün.
Hava karardý yine oturdum penceremin önüne
Gözlerim zifiri karanlýk boþlukta kayboldu
Gökyüzü hüzün kokuyor
Henüz üç beþ gün olmuþtu duymayalý o kokuyu
Bir daha duymayacaðýmý sanýrdým
Hiç de yabancý gelmedi
Çok bildik geldi aþinayým o kokuya…
Baþýmý yukarý doðru kaldýrýyorum
Gözüm yýldýzlara takýlýyor
Yýldýzlar da bir garip bu gece
Ne parlýyor ne de kayýyor
Sanki çengelli iðne ile karanlýða tek tek tutturulmuþ gibiler
Kalkamýyorum oturduðum yerden
Film þeridi gibi mazi geçiyor gözlerimin önünden
Seninle yaþadýðýmýz her an geçen yýllar gibi neler alýp götürmüþ
Meðer avucuma koyduðun hüzünmüþ…
Ellerimi nereye atsam her þey hüzün kokuyor
Avuçlarým silme hüzün dolu
Hüzünlerimle baþ baþa yine yarým kaldým bu gece
Bilmiyorum kendi kendime kaç kez söz verdim
Üzülmek yok diye
Ben kendimi kandýrmýþým düzelemeyeceðim bu gidiþle
Gecenin bir yarýsý olmuþ
Saatler beni sensizlik geçiyor
Ortalýkta ne bir ses ne de bir seda var
Beyaz bayraðýmý açtým
Zeytin dalý uzatýyorum savaþmak yok
Gözlerim karanlýkta uzaklara dalýyor
Ve ben sadece bekliyorum.
Tan yeri aðarana kadar
Son þansýmý da kullanýp bekleyeceðim…
Þafakla beraber yüreðimin etrafýna dikenli teller çekeceðim
Bunu yaparken mutlu olmayacaðým
Ama mutsuzda olmayacaðým
Ýnandým artýk duygusuz taþ kalpli olmak gerekiyormuþ
Duygusal olsam ne deðiþecek
“Senin Adýn Aþk’tý/Ben Aþkýn Delisiyim” dedim
Deðer görmedi, elinin tersi ile ittirip attýn
Öyle olsun, son kez üzülürüm bu gece…
Tan yeri aðarýp
Þafak sökmezse eðer
Metresi olurum hüznün
Dört duvar arasýna kapatýrým kendi kendimi
Penceremi kapatýr perdelerimi çekerim
Hüznün kokusu dolmasýn içeri
Perdeler açýlmayýnca
Görenler gün yüzüne küstüm sanacaklar
Olsun öyle sansýnlar
Gerçeði bir sen
Bir de ben bileceðim…
//Ey sevgili penceremi kapattým sen aç! Gecenin hüznünü koklasam da sana en tatlý esintisiyle bir yudum sevgi gönderiyorum kana kana içine çek//
Mustafa KARAAHMETOÐLU
09.12.2014